- Nie. Nawet nie jestem mężatką.

- Co...
- Co to ma znaczyć, Glorio? Coś cię gnębi?
- Do widzenia, księżniczko - szepnął i spojrzał na Klarę, a ona odpowiedziała lodowatym wzrokiem.
- No cóż, tak myślałam - podsumowała z ciężkim westchnieniem.
- Już dobrze - powiedziała, przytulając się do niego, szczęśliwa, że ktoś ją rozumie.
- Nie.
- Ale on nie jest dżentelmenem. - Opadła na krzesło. Widać niczego go nie nauczyła,
- Podzielę się z panią wygraną.
- Okropnie się boję. Pobądź ze mną jeszcze trochę, proszę. Nie idź jeszcze, Santos.
- Ja też - powiedział Lucien i pociągnął Alexandrę za suknię.
- O pani muszę wiedzieć wszystko.
odchodnym.
Gloria wyrwała dłoń z ręki ojca histerycznym gestem.
- Coś muszę ci powiedzieć, a ty musisz zrobić coś dla mnie.

- Mogłaś odmówić?
Turniej przeciągnął się aż do świtu.
go takiego na resztę życia. Potrząsnął głową i przyciągnął ją do siebie.
gwałtownie, przerażona, ale najwyraźniej jeszcze oszołomiona snem. Przywarła do ściany.
Tuż po rejteradzie Aleca poszła do swojej sypialni i siadła na krześle, oniemiała ze
- Czyli w swojej decyzji kierowałaś się przede wszystkim dobrem kraju.
jakiejś nowej, niezwykłej krainy. Zupełnie, jakby przebudził się w innym świecie.
niech to diabli wezmą! Nie - poprawił się - byłaś nią! Aż do zeszłej nocy.
Alec pozwolił im trwać przez moment w śmiertelnej udręce, a potem z nieznacznym
A była to naprawdę zdumiewająca budowla. Neoklasyczny dwór Henry'ego Hollanda
- Poczyniłem już pewne przygotowania, gdyby doszło do najgorszego. Jeśli nie wrócę,
- Aha! - Zaczęła rozumieć.
- Jak najbardziej, milady, choć nie jestem najlepszym graczem. Ale na wojnie długo
Nie. Tylko nie to!
filuternym błyskiem w oku.